Repertuar:

Do miłości nie wchodzi się bezkarnie.

Jak zachowujemy się w obliczu nadmiaru miłości? Takiej miłości, która podważa utarte, monogamiczne normy i stawia znak zapytania nad przyszłością struktur relacji międzyludzkich i ich definicji? Takiej miłości, której nie do końca rozumiemy, ale może pragniemy – jeśli tylko dowiemy się, na czym polega. Morze możliwości.

W norweskim filmie „Najgorszy człowiek na świecie” Joachima Triera, Julie podejmuje decyzję o zerwaniu długoletniego związku na rzecz „miłości od pierwszego wejrzenia”. Co mogłoby się stać i jak potoczyłaby się jej historia, gdyby znała pojęcie poliamorii? Inspirując się powyższą sceną, tworzymy alternatywny scenariusz, który w zabawny, miękki i subtelny sposób buduje nowy, potencjalny świat i stwarza hipotetyczne (ale możliwe!) sytuacje, grając w miłosną grę między widzem a aktorami.

Korzystając z poli(fonicznej) i metateatralnej narracji, zadajemy sobie najtrudniejsze z pytań: o poczucie przynależności, o to, w czym leży nasza wyjątkowość, oraz jak żyć w zgodzie z samym sobą i bliskimi. To spektakl o doświadczaniu tego, czego nam brakuje – wysłuchania, przytulenia, ciepła, a w końcu o poczuciu spełnienia, szacunku i dobrej komunikacji w relacjach romantycznych – nawet jeśli obejmują więcej niż dwie osoby.

Spektakl dla widzów od 18. roku życia.

Do miłości nie wchodzi się bezkarnie.

Jak zachowujemy się w obliczu nadmiaru miłości? Takiej miłości, która podważa utarte, monogamiczne normy i stawia znak zapytania nad przyszłością struktur relacji międzyludzkich i ich definicji? Takiej miłości, której nie do końca rozumiemy, ale może pragniemy – jeśli tylko dowiemy się, na czym polega. Morze możliwości.

W norweskim filmie „Najgorszy człowiek na świecie” Joachima Triera, Julie podejmuje decyzję o zerwaniu długoletniego związku na rzecz „miłości od pierwszego wejrzenia”. Co mogłoby się stać i jak potoczyłaby się jej historia, gdyby znała pojęcie poliamorii? Inspirując się powyższą sceną, tworzymy alternatywny scenariusz, który w zabawny, miękki i subtelny sposób buduje nowy, potencjalny świat i stwarza hipotetyczne (ale możliwe!) sytuacje, grając w miłosną grę między widzem a aktorami.

Korzystając z poli(fonicznej) i metateatralnej narracji, zadajemy sobie najtrudniejsze z pytań: o poczucie przynależności, o to, w czym leży nasza wyjątkowość, oraz jak żyć w zgodzie z samym sobą i bliskimi. To spektakl o doświadczaniu tego, czego nam brakuje – wysłuchania, przytulenia, ciepła, a w końcu o poczuciu spełnienia, szacunku i dobrej komunikacji w relacjach romantycznych – nawet jeśli obejmują więcej niż dwie osoby.

Spektakl dla widzów od 18. roku życia.

Do miłości nie wchodzi się bezkarnie.

Jak zachowujemy się w obliczu nadmiaru miłości? Takiej miłości, która podważa utarte, monogamiczne normy i stawia znak zapytania nad przyszłością struktur relacji międzyludzkich i ich definicji? Takiej miłości, której nie do końca rozumiemy, ale może pragniemy – jeśli tylko dowiemy się, na czym polega. Morze możliwości.

W norweskim filmie „Najgorszy człowiek na świecie” Joachima Triera, Julie podejmuje decyzję o zerwaniu długoletniego związku na rzecz „miłości od pierwszego wejrzenia”. Co mogłoby się stać i jak potoczyłaby się jej historia, gdyby znała pojęcie poliamorii? Inspirując się powyższą sceną, tworzymy alternatywny scenariusz, który w zabawny, miękki i subtelny sposób buduje nowy, potencjalny świat i stwarza hipotetyczne (ale możliwe!) sytuacje, grając w miłosną grę między widzem a aktorami.

Korzystając z poli(fonicznej) i metateatralnej narracji, zadajemy sobie najtrudniejsze z pytań: o poczucie przynależności, o to, w czym leży nasza wyjątkowość, oraz jak żyć w zgodzie z samym sobą i bliskimi. To spektakl o doświadczaniu tego, czego nam brakuje – wysłuchania, przytulenia, ciepła, a w końcu o poczuciu spełnienia, szacunku i dobrej komunikacji w relacjach romantycznych – nawet jeśli obejmują więcej niż dwie osoby.

Spektakl dla widzów od 18. roku życia.

„Czułam się jak we wspaniałej, nowej rodzinie. Nie mówiłam dużo, ale miałam, wiedziałam, że mogłabym z nimi rozmawiać o wszystkim. Heroina zrobiła z nas rodzeństwo. Wszyscy byliśmy równi. Potrafiłabym zdradzić im najskrytsze myśli. Czułam się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Spaliśmy w jednym łóżku. Nikt mnie nawet nie dotknął. Byliśmy przecież rodzeństwem, heroinowym rodzeństwem”.

Świat może być dobry, tak mówią, tak jest nauczane. Do świata trzeba się przystosować, grać według jego reguł. To też częste. Jednak nie wszyscy potrafią. Nie każdy jest w stanie się przystosować, nie każdy potrafi znaleźć jakąkolwiek nić porozumienia ze światem, z ludźmi, z samym sobą. Nie wszyscy mają wystarczająco siły, nadziei. Niektórzy wszystko widzą poprzez ciemne okulary. Takie są dzieci z dworca ZOO. Pragną uciec, pragną bliskości, światła, co często sprawia, że parzą się albo płoną. Świat może być dobry. Kiedy się dobrze przyćpa.

„Czułam się jak we wspaniałej, nowej rodzinie. Nie mówiłam dużo, ale miałam, wiedziałam, że mogłabym z nimi rozmawiać o wszystkim. Heroina zrobiła z nas rodzeństwo. Wszyscy byliśmy równi. Potrafiłabym zdradzić im najskrytsze myśli. Czułam się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Spaliśmy w jednym łóżku. Nikt mnie nawet nie dotknął. Byliśmy przecież rodzeństwem, heroinowym rodzeństwem”.

Świat może być dobry, tak mówią, tak jest nauczane. Do świata trzeba się przystosować, grać według jego reguł. To też częste. Jednak nie wszyscy potrafią. Nie każdy jest w stanie się przystosować, nie każdy potrafi znaleźć jakąkolwiek nić porozumienia ze światem, z ludźmi, z samym sobą. Nie wszyscy mają wystarczająco siły, nadziei. Niektórzy wszystko widzą poprzez ciemne okulary. Takie są dzieci z dworca ZOO. Pragną uciec, pragną bliskości, światła, co często sprawia, że parzą się albo płoną. Świat może być dobry. Kiedy się dobrze przyćpa.

„Czułam się jak we wspaniałej, nowej rodzinie. Nie mówiłam dużo, ale miałam, wiedziałam, że mogłabym z nimi rozmawiać o wszystkim. Heroina zrobiła z nas rodzeństwo. Wszyscy byliśmy równi. Potrafiłabym zdradzić im najskrytsze myśli. Czułam się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Spaliśmy w jednym łóżku. Nikt mnie nawet nie dotknął. Byliśmy przecież rodzeństwem, heroinowym rodzeństwem”.

Świat może być dobry, tak mówią, tak jest nauczane. Do świata trzeba się przystosować, grać według jego reguł. To też częste. Jednak nie wszyscy potrafią. Nie każdy jest w stanie się przystosować, nie każdy potrafi znaleźć jakąkolwiek nić porozumienia ze światem, z ludźmi, z samym sobą. Nie wszyscy mają wystarczająco siły, nadziei. Niektórzy wszystko widzą poprzez ciemne okulary. Takie są dzieci z dworca ZOO. Pragną uciec, pragną bliskości, światła, co często sprawia, że parzą się albo płoną. Świat może być dobry. Kiedy się dobrze przyćpa.

Do miłości nie wchodzi się bezkarnie.

Jak zachowujemy się w obliczu nadmiaru miłości? Takiej miłości, która podważa utarte, monogamiczne normy i stawia znak zapytania nad przyszłością struktur relacji międzyludzkich i ich definicji? Takiej miłości, której nie do końca rozumiemy, ale może pragniemy – jeśli tylko dowiemy się, na czym polega. Morze możliwości.

W norweskim filmie „Najgorszy człowiek na świecie” Joachima Triera, Julie podejmuje decyzję o zerwaniu długoletniego związku na rzecz „miłości od pierwszego wejrzenia”. Co mogłoby się stać i jak potoczyłaby się jej historia, gdyby znała pojęcie poliamorii? Inspirując się powyższą sceną, tworzymy alternatywny scenariusz, który w zabawny, miękki i subtelny sposób buduje nowy, potencjalny świat i stwarza hipotetyczne (ale możliwe!) sytuacje, grając w miłosną grę między widzem a aktorami.

Korzystając z poli(fonicznej) i metateatralnej narracji, zadajemy sobie najtrudniejsze z pytań: o poczucie przynależności, o to, w czym leży nasza wyjątkowość, oraz jak żyć w zgodzie z samym sobą i bliskimi. To spektakl o doświadczaniu tego, czego nam brakuje – wysłuchania, przytulenia, ciepła, a w końcu o poczuciu spełnienia, szacunku i dobrej komunikacji w relacjach romantycznych – nawet jeśli obejmują więcej niż dwie osoby.

Spektakl dla widzów od 18. roku życia.

Do miłości nie wchodzi się bezkarnie.

Jak zachowujemy się w obliczu nadmiaru miłości? Takiej miłości, która podważa utarte, monogamiczne normy i stawia znak zapytania nad przyszłością struktur relacji międzyludzkich i ich definicji? Takiej miłości, której nie do końca rozumiemy, ale może pragniemy – jeśli tylko dowiemy się, na czym polega. Morze możliwości.

W norweskim filmie „Najgorszy człowiek na świecie” Joachima Triera, Julie podejmuje decyzję o zerwaniu długoletniego związku na rzecz „miłości od pierwszego wejrzenia”. Co mogłoby się stać i jak potoczyłaby się jej historia, gdyby znała pojęcie poliamorii? Inspirując się powyższą sceną, tworzymy alternatywny scenariusz, który w zabawny, miękki i subtelny sposób buduje nowy, potencjalny świat i stwarza hipotetyczne (ale możliwe!) sytuacje, grając w miłosną grę między widzem a aktorami.

Korzystając z poli(fonicznej) i metateatralnej narracji, zadajemy sobie najtrudniejsze z pytań: o poczucie przynależności, o to, w czym leży nasza wyjątkowość, oraz jak żyć w zgodzie z samym sobą i bliskimi. To spektakl o doświadczaniu tego, czego nam brakuje – wysłuchania, przytulenia, ciepła, a w końcu o poczuciu spełnienia, szacunku i dobrej komunikacji w relacjach romantycznych – nawet jeśli obejmują więcej niż dwie osoby.

Spektakl dla widzów od 18. roku życia.

To opowieść o romansie Kamila, 32-letniego dresiarza, marzącego o karierze muzyka hip-hop i Iwony, przeżywającej kryzys małżeński, przedstawicielki wielkomiejskiej klasy średniej. Jest pretekstem do refleksji nad zanurzonym w pop kulturze, poetyckim i wulgarnym językiem, którym posługują się stworzone przez Masłowską postacie, uniemożliwiającym im nawiązanie autentycznych relacji.

Poszczególne języki pierwszo i drugoplanowych bohaterów tworzą wspólnie fascynującą, muzyczną fonosferę – aurę wielkiego miasta. Interesuje nas stworzona w ,,Innych ludziach” perspektywa, którą otworzyć można za pomocą następujących pytań: czy to my posługujemy się językiem, czy też język przejął kontrolę nad nami? Czy istnieje sfera niewerbalnego porozumienia i czy w jakikolwiek sposób może być ona uświadomiona i poddana refleksji? Na czym polega twórczość w dziedzinie języka?

To opowieść o romansie Kamila, 32-letniego dresiarza, marzącego o karierze muzyka hip-hop i Iwony, przeżywającej kryzys małżeński, przedstawicielki wielkomiejskiej klasy średniej. Jest pretekstem do refleksji nad zanurzonym w pop kulturze, poetyckim i wulgarnym językiem, którym posługują się stworzone przez Masłowską postacie, uniemożliwiającym im nawiązanie autentycznych relacji.

Poszczególne języki pierwszo i drugoplanowych bohaterów tworzą wspólnie fascynującą, muzyczną fonosferę – aurę wielkiego miasta. Interesuje nas stworzona w ,,Innych ludziach” perspektywa, którą otworzyć można za pomocą następujących pytań: czy to my posługujemy się językiem, czy też język przejął kontrolę nad nami? Czy istnieje sfera niewerbalnego porozumienia i czy w jakikolwiek sposób może być ona uświadomiona i poddana refleksji? Na czym polega twórczość w dziedzinie języka?