Repertuar:

„Jestem Twoją największą fanką. Tak, na pewno jestem. I uwierz mi, drugiej takiej nie ma”.

Ranny w wypadku autor popularnej serii romansów zostaje uratowany przez mieszkającą na uboczu kobietę. Troska i opieka gospodyni kończy się, gdy czyta ona maszynopis jego nowej powieści… Twórcy BARAKAH przenieśli na deski teatralne kultowy thriller psychologiczny Stephena Kinga „Misery”.

Przenieśli akcję z lat 80. w czasy współczesne, czyli świat XXI wieku pełen hejtu, nękania, stalkerów, bo dziś przecież każdy z nas może mieć swojego psychofana. Sztuka to już nie tylko treść i forma, ale jej odbiór. Odbiorcy przez filtry emocji interpretują kolejne dzieła sztuki, swe interpretacje doprowadzając do granic absurdalnych wyobrażeń, przez co interpretacji jest wiele, ale czy każda jest bezpieczna? Czy w ogóle istnieje granica interpretacji i kiedy odbiorca przekracza ją, wchodząc na ryzykowną ścieżkę szalonej utraty poczucia rzeczywistości? Gdzie kończy się sztuka, a zaczyna życie, gdzie kończy życie, a zaczyna sztuka? Czy takie rozróżnienie wciąż istnieje? I czy naprawdę wszystko powinniśmy traktować tak serio?

Original Broadway Production Produced by Warner Bros. Theatre Ventures in association with Castle Rock Entertainment, Liz Glotzer, Mark Kaufman, Martin Shafer, Raymond Wu

World Premiere produced at Bucks County Playhouse, New Hope, PA Jed Bernstein, Producing Director

„MISERY”
Williama Goldmana
na podstawie powieści Stephena Kinga

tłumaczenie: Jacek Kaduczak
reżyseria: Michał Nowicki
muzyka: Piotr Korzeniak (skrzypce: Viktor Cordoba Guevara)
scenografia i kostiumy: Monika Kufel
video/dron/trailer: Bartłomiej Kwiatkowski
obsada: Monika Kufel, Michał Kościuk

data premiery: 10 października 2020
czas trwania: 60 minut

Spektakl dla widzów od 18. roku życia.
W spektaklu użyte jest światło stroboskopowe.

Zapraszamy do świętowania chwalebnego zjednoczenia Polskiej Rzeczypospolitej Żydowskiej!

“Jeszcze Polska nie zginęła” to satyryczna, futurystyczna wizja polskiej rzeczywistości, w której państwo Izrael zostało zniszczone, a trzy miliony izraelskich Żydów powróciło do Polski. W tej alternatywnej rzeczywistości polskim prezydentem jest słynny aktor Maciej Stuhr (w tej roli prawdziwy Maciej Stuhr), który sam podjął decyzję o przejściu na judaizm, inspirując 4 miliony nieżydowskich Polaków do pójścia w ich ślady i nawrócenia się. Polska, obecnie kraj liczący ponad 7 milionów Żydów, jest w przededniu głosowania w referendum, które zdecyduje, czy Polska stanie się nowym państwem żydowskim.

„Jeszcze Polska nie zginęła” to prowokacja badająca pokusy i niebezpieczeństwa nacjonalizmu. Napisana, wyreżyserowana i wykonywana przez polskich Żydów, Dorotę Abbe, urodzoną w Polsce i Michaela Rubenfelda, pochodzącego z Kanady, którzy w przedstawieniu grają wersje siebie samych. Publiczność, zgromadzona w teatrze jak na wiecu politycznym, jest postawiona przed wyborem, czy zagłosuje na świetlaną przyszłość w nowej Polsce, na świat równości dla wszystkich… Żydów.

Przedstawienie jest grane po polsku z angielskimi napisami.

Spektakl dla widzów od 18. roku życia.

L.A.S. to skrót od Lachowicz Audio System, pod którym tworzy Jacek Lachowicz – kompozytor, multiinstrumentalista, wokalista i producent.

Brzmieniowo L.A.S. rozwija elektroniczny klimat, zaś tekstowo eksploruje obszary związane z umieszczeniem człowieka/bohatera w przyrodzie.

Szkice do utworów L.A.S. u powstają jednak w sposób analogowy. Jacek Lachowicz jako klasycznie wykształcony muzyk przy komponowaniu sięga po instrumenty takie jak fortepian czy gitara. Utwory powstają na drodze improwizacji.

„Siedziałem w domu i dużo improwizowałem na pianinie…pomysły same przychodziły do głowy.”

3 single z 2021r. z czasów pandemii – „Ogon”, „Kiedy kłamiesz” i „Upadek”, do którego powstał klip – premiera kwiecień 2022. W maju 2022 ukaże się EPka z premierowym singlem.

W grudniu 2023 ukazuje się instrumentalny „Zawieszony” – muzyka na pianino solo, lekko preparowane. Ambientowo – kontemplacyjne kompozycje łączące minimal music, imoresyjne obrazy, easy-listening.

Ostatnie single z 2024r. to:

„Nie ruszam się” – piosenka dystopijno-ekologiczno- eskapistyczna(w warstwie tekstowej). Zaś muzycznie utrzymana w energii house’owo-tanecznej.

„Miły” – piosenka o ambiwalencji emocjonalnej i nieumiejętności przystosowania się(w warstwie tekstowej). Zaś muzycznie utrzymana w energii elektro – power – popowej.

Dzięki swojej prostej melodii – łatwo przyswajalna, pełna pozytywnej energii.

Idę – singiel z 2025r – to utwór głęboko osobisty. To piosenka o uczuciu bycia niesłyszanym – najpierw jako dziecko, a później jako osoba dorosła. To pytanie o artystyczne niedocenienie i walka o bycie widzianym.

„Idę” to zagubienie, niepewność, pytania i cykliczność prób wyjścia z cienia.

Mimo izolacji i poczucia niezrozumienia, pojawia się w nim chęć zmiany, uwolnienia się od przeszłości – pójścia naprzód.

W warstwie muzycznej „Idę” utrzymany jest w lekkiej stylistyce funk-elektro.

Na perkusji gościnnie zagrał Jarek Kozłowski (Pogodno, Biff). Realizacją nagrań perkusji zajął się Adam Sołtysik (Dynasonic, LLTR). Utwór zmiksował Andrzej Izdebski, a całość wyprodukował – L.A.S.

*******

Jacek Lachowicz współpracował z następującymi zespołami/artystami: ŚCIANKA, LENNY VALENTINO, KOBIETY, TYMON TYMAŃSKI, SMOLIK, KRZYSZTOF KRAWCZYK, ANIA DĄBROWSKA, OLEK KLEPACZ, KORTEZ.

Solowa kariera – Jacek wydał 8 solowych albumów.

2004-2011 pod szyldem Lachowicz and the Pigs, a od 2014 pod szyldem L.A.S. ukazały się 3 albumy, 1 epka i 10 singli.

Jako kompozytor współpracował z następującymi reżyserami: Jan Komasa, Anna Kazejak, Maciej Migas, Wojtek Smarzowski, Tom Koliński, Łukasz Ratuski, Piotr Stasik.

Teatr BARAKAH bierze na deski kolejne kultowe dzieło – tym razem serial Davida Lyncha „Miasteczko Twin Peaks”. 

W spokojnym miasteczku gdzieś na północy Stanów Zjednoczonych zostaje odnalezione ciało uczennicy, Laury Palmer… Nie, nie, nie. Nas nie interesuje słynne pytanie: „Kto zabił Laurę Palmer?”. Nas interesuje, co się z nią działo wcześniej. Przenosząc świat Twin Peaks do współczesności, dekonstruujemy ludzkie relacje, analizując brak miłości między córką i ojcem czy brak oparcia w matce niczym z obrazu „Złe matki” Giovanniego Segantiniego. Czerpiemy z „Blue Velvet” i innych lynchowskich obrazów, czerpiemy z codzienności i aktualnych problemów, zastanawiamy się, na czym polega dualizm w odwiecznej wędrówce dusz pomiędzy dobrem i złem.

„Twin Peaks: do drzwi czerwonych zapukam” to nie tylko teatralna inspiracja kultową serią Davida Lyncha. To coś zdecydowanie więcej – my twin peaksowych bohaterów oraz lynchowski, surrealistyczny klimat przenosimy w inny czas i inną przestrzeń.

* Scenariusz został napisany w ramach „Stypendium Twórczego Miasta Krakowa”

Teatr BARAKAH bierze na deski kolejne kultowe dzieło – tym razem serial Davida Lyncha „Miasteczko Twin Peaks”. 

W spokojnym miasteczku gdzieś na północy Stanów Zjednoczonych zostaje odnalezione ciało uczennicy, Laury Palmer… Nie, nie, nie. Nas nie interesuje słynne pytanie: „Kto zabił Laurę Palmer?”. Nas interesuje, co się z nią działo wcześniej. Przenosząc świat Twin Peaks do współczesności, dekonstruujemy ludzkie relacje, analizując brak miłości między córką i ojcem czy brak oparcia w matce niczym z obrazu „Złe matki” Giovanniego Segantiniego. Czerpiemy z „Blue Velvet” i innych lynchowskich obrazów, czerpiemy z codzienności i aktualnych problemów, zastanawiamy się, na czym polega dualizm w odwiecznej wędrówce dusz pomiędzy dobrem i złem.

„Twin Peaks: do drzwi czerwonych zapukam” to nie tylko teatralna inspiracja kultową serią Davida Lyncha. To coś zdecydowanie więcej – my twin peaksowych bohaterów oraz lynchowski, surrealistyczny klimat przenosimy w inny czas i inną przestrzeń.

* Scenariusz został napisany w ramach „Stypendium Twórczego Miasta Krakowa”

Teatr BARAKAH bierze na deski kolejne kultowe dzieło – tym razem serial Davida Lyncha „Miasteczko Twin Peaks”. 

W spokojnym miasteczku gdzieś na północy Stanów Zjednoczonych zostaje odnalezione ciało uczennicy, Laury Palmer… Nie, nie, nie. Nas nie interesuje słynne pytanie: „Kto zabił Laurę Palmer?”. Nas interesuje, co się z nią działo wcześniej. Przenosząc świat Twin Peaks do współczesności, dekonstruujemy ludzkie relacje, analizując brak miłości między córką i ojcem czy brak oparcia w matce niczym z obrazu „Złe matki” Giovanniego Segantiniego. Czerpiemy z „Blue Velvet” i innych lynchowskich obrazów, czerpiemy z codzienności i aktualnych problemów, zastanawiamy się, na czym polega dualizm w odwiecznej wędrówce dusz pomiędzy dobrem i złem.

„Twin Peaks: do drzwi czerwonych zapukam” to nie tylko teatralna inspiracja kultową serią Davida Lyncha. To coś zdecydowanie więcej – my twin peaksowych bohaterów oraz lynchowski, surrealistyczny klimat przenosimy w inny czas i inną przestrzeń.

* Scenariusz został napisany w ramach „Stypendium Twórczego Miasta Krakowa”

Do miłości nie wchodzi się bezkarnie.

Jak zachowujemy się w obliczu nadmiaru miłości? Takiej miłości, która podważa utarte, monogamiczne normy i stawia znak zapytania nad przyszłością struktur relacji międzyludzkich i ich definicji? Takiej miłości, której nie do końca rozumiemy, ale może pragniemy – jeśli tylko dowiemy się, na czym polega. Morze możliwości.

W norweskim filmie „Najgorszy człowiek na świecie” Joachima Triera, Julie podejmuje decyzję o zerwaniu długoletniego związku na rzecz „miłości od pierwszego wejrzenia”. Co mogłoby się stać i jak potoczyłaby się jej historia, gdyby znała pojęcie poliamorii? Inspirując się powyższą sceną, tworzymy alternatywny scenariusz, który w zabawny, miękki i subtelny sposób buduje nowy, potencjalny świat i stwarza hipotetyczne (ale możliwe!) sytuacje, grając w miłosną grę między widzem a aktorami.

Korzystając z poli(fonicznej) i metateatralnej narracji, zadajemy sobie najtrudniejsze z pytań: o poczucie przynależności, o to, w czym leży nasza wyjątkowość, oraz jak żyć w zgodzie z samym sobą i bliskimi. To spektakl o doświadczaniu tego, czego nam brakuje – wysłuchania, przytulenia, ciepła, a w końcu o poczuciu spełnienia, szacunku i dobrej komunikacji w relacjach romantycznych – nawet jeśli obejmują więcej niż dwie osoby.

Spektakl dla widzów od 18. roku życia.

Do miłości nie wchodzi się bezkarnie.

Jak zachowujemy się w obliczu nadmiaru miłości? Takiej miłości, która podważa utarte, monogamiczne normy i stawia znak zapytania nad przyszłością struktur relacji międzyludzkich i ich definicji? Takiej miłości, której nie do końca rozumiemy, ale może pragniemy – jeśli tylko dowiemy się, na czym polega. Morze możliwości.

W norweskim filmie „Najgorszy człowiek na świecie” Joachima Triera, Julie podejmuje decyzję o zerwaniu długoletniego związku na rzecz „miłości od pierwszego wejrzenia”. Co mogłoby się stać i jak potoczyłaby się jej historia, gdyby znała pojęcie poliamorii? Inspirując się powyższą sceną, tworzymy alternatywny scenariusz, który w zabawny, miękki i subtelny sposób buduje nowy, potencjalny świat i stwarza hipotetyczne (ale możliwe!) sytuacje, grając w miłosną grę między widzem a aktorami.

Korzystając z poli(fonicznej) i metateatralnej narracji, zadajemy sobie najtrudniejsze z pytań: o poczucie przynależności, o to, w czym leży nasza wyjątkowość, oraz jak żyć w zgodzie z samym sobą i bliskimi. To spektakl o doświadczaniu tego, czego nam brakuje – wysłuchania, przytulenia, ciepła, a w końcu o poczuciu spełnienia, szacunku i dobrej komunikacji w relacjach romantycznych – nawet jeśli obejmują więcej niż dwie osoby.

Spektakl dla widzów od 18. roku życia.

Do miłości nie wchodzi się bezkarnie.

Jak zachowujemy się w obliczu nadmiaru miłości? Takiej miłości, która podważa utarte, monogamiczne normy i stawia znak zapytania nad przyszłością struktur relacji międzyludzkich i ich definicji? Takiej miłości, której nie do końca rozumiemy, ale może pragniemy – jeśli tylko dowiemy się, na czym polega. Morze możliwości.

W norweskim filmie „Najgorszy człowiek na świecie” Joachima Triera, Julie podejmuje decyzję o zerwaniu długoletniego związku na rzecz „miłości od pierwszego wejrzenia”. Co mogłoby się stać i jak potoczyłaby się jej historia, gdyby znała pojęcie poliamorii? Inspirując się powyższą sceną, tworzymy alternatywny scenariusz, który w zabawny, miękki i subtelny sposób buduje nowy, potencjalny świat i stwarza hipotetyczne (ale możliwe!) sytuacje, grając w miłosną grę między widzem a aktorami.

Korzystając z poli(fonicznej) i metateatralnej narracji, zadajemy sobie najtrudniejsze z pytań: o poczucie przynależności, o to, w czym leży nasza wyjątkowość, oraz jak żyć w zgodzie z samym sobą i bliskimi. To spektakl o doświadczaniu tego, czego nam brakuje – wysłuchania, przytulenia, ciepła, a w końcu o poczuciu spełnienia, szacunku i dobrej komunikacji w relacjach romantycznych – nawet jeśli obejmują więcej niż dwie osoby.

Spektakl dla widzów od 18. roku życia.

„Czułam się jak we wspaniałej, nowej rodzinie. Nie mówiłam dużo, ale miałam, wiedziałam, że mogłabym z nimi rozmawiać o wszystkim. Heroina zrobiła z nas rodzeństwo. Wszyscy byliśmy równi. Potrafiłabym zdradzić im najskrytsze myśli. Czułam się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Spaliśmy w jednym łóżku. Nikt mnie nawet nie dotknął. Byliśmy przecież rodzeństwem, heroinowym rodzeństwem”.

Świat może być dobry, tak mówią, tak jest nauczane. Do świata trzeba się przystosować, grać według jego reguł. To też częste. Jednak nie wszyscy potrafią. Nie każdy jest w stanie się przystosować, nie każdy potrafi znaleźć jakąkolwiek nić porozumienia ze światem, z ludźmi, z samym sobą. Nie wszyscy mają wystarczająco siły, nadziei. Niektórzy wszystko widzą poprzez ciemne okulary. Takie są dzieci z dworca ZOO. Pragną uciec, pragną bliskości, światła, co często sprawia, że parzą się albo płoną. Świat może być dobry. Kiedy się dobrze przyćpa.

„Czułam się jak we wspaniałej, nowej rodzinie. Nie mówiłam dużo, ale miałam, wiedziałam, że mogłabym z nimi rozmawiać o wszystkim. Heroina zrobiła z nas rodzeństwo. Wszyscy byliśmy równi. Potrafiłabym zdradzić im najskrytsze myśli. Czułam się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Spaliśmy w jednym łóżku. Nikt mnie nawet nie dotknął. Byliśmy przecież rodzeństwem, heroinowym rodzeństwem”.

Świat może być dobry, tak mówią, tak jest nauczane. Do świata trzeba się przystosować, grać według jego reguł. To też częste. Jednak nie wszyscy potrafią. Nie każdy jest w stanie się przystosować, nie każdy potrafi znaleźć jakąkolwiek nić porozumienia ze światem, z ludźmi, z samym sobą. Nie wszyscy mają wystarczająco siły, nadziei. Niektórzy wszystko widzą poprzez ciemne okulary. Takie są dzieci z dworca ZOO. Pragną uciec, pragną bliskości, światła, co często sprawia, że parzą się albo płoną. Świat może być dobry. Kiedy się dobrze przyćpa.

„Czułam się jak we wspaniałej, nowej rodzinie. Nie mówiłam dużo, ale miałam, wiedziałam, że mogłabym z nimi rozmawiać o wszystkim. Heroina zrobiła z nas rodzeństwo. Wszyscy byliśmy równi. Potrafiłabym zdradzić im najskrytsze myśli. Czułam się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Spaliśmy w jednym łóżku. Nikt mnie nawet nie dotknął. Byliśmy przecież rodzeństwem, heroinowym rodzeństwem”.

Świat może być dobry, tak mówią, tak jest nauczane. Do świata trzeba się przystosować, grać według jego reguł. To też częste. Jednak nie wszyscy potrafią. Nie każdy jest w stanie się przystosować, nie każdy potrafi znaleźć jakąkolwiek nić porozumienia ze światem, z ludźmi, z samym sobą. Nie wszyscy mają wystarczająco siły, nadziei. Niektórzy wszystko widzą poprzez ciemne okulary. Takie są dzieci z dworca ZOO. Pragną uciec, pragną bliskości, światła, co często sprawia, że parzą się albo płoną. Świat może być dobry. Kiedy się dobrze przyćpa.