Repertuar:

Film „Dziecko Rosemary” Romana Polańskiego z końca lat 60. staje się dla artystek i artystów Teatru BARAKAH zapalnikiem do zgłębienia mechanizmów manipulacji, wykorzystywanych w celu kontrolowania jednostek.

„Rosemary” to sztuka o małżeństwie w kryzysie, które przeprowadza się do nowego apartamentu na luksusowym osiedlu. On jest pisarzem-nieudacznikiem, znanym z jednego tytułu, ona – profesorką literatury, żyjącą w cieniu męża. „Wybawicielami” naszych bohaterów okazują się nowi sąsiedzi, mieszkańcy Lux Moderna, przepełnieni chęcią pomocy. Po czasie jednak przychodzi pora na spłatę długu…

Reżyser spektaklu Michał Nowicki pyta o to, czym lub kim jest współcześnie szatan? W jaki sposób dochodzi do manipulacji i zniewolenia? Dlaczego kobieta sama nie może decydować o sobie i swoim ciele? Czy funkcjonuje w społeczeństwie jako „własność publiczna”?

scenariusz: Grzegorz Like
reżyseria: Michał Nowicki
muzyka: Piotr Korzeniak, Paweł Stus
choreografia: Martyna Dyląg
kostiumy i aranżacja przestrzeni: Monika Kufel
instalacja artystyczna: Małgorzata Wielek
video: Michał Nowicki, Piotr Koźmiński
obsada: Michał Badeński, Monika Kufel, Kacper Kujawa, Sebastian Oberc, Aniela Płudowska

data prapremiery: 11 listopada 2023
czas trwania: 80 minut 

Spektakl dla widzów od 18. roku życia.

Caitlyn Jenner to amerykańska osobowość medialna (znana z popularnego serialu dokumentalnego o rodzinie Kardashianów) i mistrzyni olimpijska w dziesięcioboju lekkoatletycznym mężczyzn na igrzyskach olimpijskich w Montrealu w 1976 roku oraz rekordzistka świata. Głównymi tematami spektaklu są tranzycja i przemiany głównej bohaterki na przestrzeni lat oraz to, co je motywowało wypowiedziane w konfrontacji ze swoją byłą żoną Kris Jenner, amerykańską bizneswoman i osobowością telewizyjną. Sztuka podejmie próbę odpowiedzi na często dotykające nas wszystkich pytanie: Jak pośród tych wszystkich zmian ciągle pozostać prawdziwie sobą? Ja w mojej głowie, kontra to, jak widzą mnie ludzie. Życie w zgodzie ze sobą, wyobcowanie i nieprzystawalność, ciężar unikatowości, samotność, odtrącenie, dyskryminacja, strach przed innością.

Spektakl ma charakter multidyscyplinarny, za sprawą połączenia światów teatru, sportu, dokumentu oraz muzyki. Przedstawienie jest wzbogacone nagraniami rozmów z wybitnymi postaciami polskiego sportu.

scenariusz: Grzegorz Like
reżyseria: Michał Nowicki
muzyka: Piotr Korzeniak, Natalia Stokłosa, Paweł Stus
choreografia: Agata Jędrzejczak
scenografia i kostiumy: Dominika Jaszczyńska, Barbara Doniec
kierownik budowy scenografii: Adam Hanuszkiewicz
video: Paweł Skraba 
obsada: Monika Kufel, Natalia Stokłosa, Paweł Wolsztyński

Data prapremiery: 1 września 2023
Czas trwania: 65 minut

* W materiale video i audio wykorzystano wypowiedzi: Ryszarda Katusa (brązowy medalista Igrzysk Olimpijskich w Monachium w 1972 roku), Jacka Wszoły (mistrz olimpijski w skoku wzwyż w Montrealu w 1976 roku), Adrianny Sułek (halowa wicemistrzyni świata w pięcioboju w Belgradzie w 2023 roku).

* W spektaklu wykorzystano piosenkę Natalii Stokłosy pt. „Uchylone wieko”.

Koprodukcja z Fundacją „Serca Bicie”

Spektakl dla widzów od 18. roku życia.
W spektaklu użyte jest światło stroboskopowe.

TRIBAL VON BINGEN – świeże trio prezentujące koncert – rytuał muzyczny, na skraju medytacyjnego ambientu i plemiennych brzmień.

Zapraszamy na wyjątkowe wydarzenie literackie, będące okazją do zanurzenia się w świecie słów dwóch wybitnych laureatów Nagrody Nobla, którzy poprzez swoją twórczość zyskali nieśmiertelność w historii literatury.

Pablo Neruda, chilijski poeta o gorącym sercu, którego utwory przesiąknięte są miłością, pasją i zaangażowaniem, oraz Czesław Miłosz, polski mistrz słowa, który do wierszy o zmaganiu się z losem i historią wplata głęboką refleksję nad ludzkim istnieniem, spotkają się tego wieczoru, by zaprosić nas do poetyckiej podróży. Będzie to niezwykła szansa na zestawienie dwóch odmiennych kultur i kontekstów społeczno-historycznych, które łączy jedno – umiejętność poruszania najgłębszych strun ludzkiej duszy.

Utwory Pabla Nerudy i Czesława Miłosza zaprezentują Monika Kufel i Michał Nowicki. Wieczór zostanie wzbogacony prelekcją na temat życia i twórczości poetów, którą przedstawi Monika Oleksa.

Tegoroczny wieczór poetycki ma szczególne znaczenie – upamiętnimy dwie ważne rocznice: 120. rocznicę urodzin Pabla Nerudy oraz 20. rocznicę śmierci Czesława Miłosza. Wydarzenie organizowane jest w ramach 14. edycji Nocy Poezji, a także celebruje Rok Czesława Miłosza.

Projekt realizowany ze środków Miasta Krakowa.

Teatr BARAKAH bierze na deski kolejne kultowe dzieło – tym razem serial Davida Lyncha „Miasteczko Twin Peaks”. 

W spokojnym miasteczku gdzieś na północy Stanów Zjednoczonych zostaje odnalezione ciało uczennicy, Laury Palmer… Nie, nie, nie. Nas nie interesuje słynne pytanie: „Kto zabił Laurę Palmer?”. Nas interesuje, co się z nią działo wcześniej. Przenosząc świat Twin Peaks do współczesności, dekonstruujemy ludzkie relacje, analizując brak miłości między córką i ojcem czy brak oparcia w matce niczym z obrazu „Złe matki” Giovanniego Segantiniego. Czerpiemy z „Blue Velvet” i innych lynchowskich obrazów, czerpiemy z codzienności i aktualnych problemów, zastanawiamy się, na czym polega dualizm w odwiecznej wędrówce dusz pomiędzy dobrem i złem.

„Twin Peaks: do drzwi czerwonych zapukam” to nie tylko teatralna inspiracja kultową serią Davida Lyncha. To coś zdecydowanie więcej – my twin peaksowych bohaterów oraz lynchowski, surrealistyczny klimat przenosimy w inny czas i inną przestrzeń.

* Scenariusz został napisany w ramach „Stypendium Twórczego Miasta Krakowa”

Zespół Zorza powstał w 2022 roku, w skład wchodzą czterej muzycy: Michał Kołodziej, Bartosz Matyasik, Jakub Gościej i Justyna Zawiślan, którzy wspólnie tworzą unikalne brzmienie i muzykę o charakterze etno jazzowym oraz improwizowanym. Kompozycje ZORZY są prawdziwie unikalne i stanowią niesamowite połączenie różnych stylów muzycznych. Zespół nie boi się eksperymentować i tworzyć nowych dźwiękowych krajobrazów, co sprawia, że ich muzyka wyróżnia się spośród innych.

W muzyce ZORZY można dostrzec wpływy muzyków takich jak Tigran Hamasyan czy Shai Maestro oraz gatunków muzycznych np. jazzu, metalu, popu, folku, oraz elementów elektronicznych. Zespół umiejętnie łączy te różnorodne style, tworząc niepowtarzalne kompozycje, które zaskakują słuchaczy i poruszają ich emocje. Ich zdolność do harmonijnego połączenia różnych brzmień, rytmów i melodii tworzy niezwykłe dźwiękowe pejzaże.

ZORZA potrafi przekroczyć granice konwencji i stworzyć muzyczną podróż, która zachwyca i inspiruje. To właśnie ta unikalność i niepowtarzalne połączenie stylów sprawiają, że ich muzyka jest wyjątkowa. Zespół wychodzi poza utarte ścieżki i kreuje swoje własne muzyczne świadectwo, które angażuje i porusza słuchaczy na wielu poziomach.

Zespół swój debiut zaliczył na festiwalu ethno ‘’Grajdół’’ gdzie mieli przyjemność występować w towarzystwie zespół takich jak ‘’Daj Ognia’’, ‘’Jarzmo’’ czy ‘’Kirszenbaum’’.

„Czułam się jak we wspaniałej, nowej rodzinie. Nie mówiłam dużo, ale miałam, wiedziałam, że mogłabym z nimi rozmawiać o wszystkim. Heroina zrobiła z nas rodzeństwo. Wszyscy byliśmy równi. Potrafiłabym zdradzić im najskrytsze myśli. Czułam się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Spaliśmy w jednym łóżku. Nikt mnie nawet nie dotknął. Byliśmy przecież rodzeństwem, heroinowym rodzeństwem”.

Świat może być dobry, tak mówią, tak jest nauczane. Do świata trzeba się przystosować, grać według jego reguł. To też częste. Jednak nie wszyscy potrafią. Nie każdy jest w stanie się przystosować, nie każdy potrafi znaleźć jakąkolwiek nić porozumienia ze światem, z ludźmi, z samym sobą. Nie wszyscy mają wystarczająco siły, nadziei. Niektórzy wszystko widzą poprzez ciemne okulary. Takie są dzieci z dworca ZOO. Pragną uciec, pragną bliskości, światła, co często sprawia, że parzą się albo płoną. Świat może być dobry. Kiedy się dobrze przyćpa.

„Czułam się jak we wspaniałej, nowej rodzinie. Nie mówiłam dużo, ale miałam, wiedziałam, że mogłabym z nimi rozmawiać o wszystkim. Heroina zrobiła z nas rodzeństwo. Wszyscy byliśmy równi. Potrafiłabym zdradzić im najskrytsze myśli. Czułam się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Spaliśmy w jednym łóżku. Nikt mnie nawet nie dotknął. Byliśmy przecież rodzeństwem, heroinowym rodzeństwem”.

Świat może być dobry, tak mówią, tak jest nauczane. Do świata trzeba się przystosować, grać według jego reguł. To też częste. Jednak nie wszyscy potrafią. Nie każdy jest w stanie się przystosować, nie każdy potrafi znaleźć jakąkolwiek nić porozumienia ze światem, z ludźmi, z samym sobą. Nie wszyscy mają wystarczająco siły, nadziei. Niektórzy wszystko widzą poprzez ciemne okulary. Takie są dzieci z dworca ZOO. Pragną uciec, pragną bliskości, światła, co często sprawia, że parzą się albo płoną. Świat może być dobry. Kiedy się dobrze przyćpa.

„Czułam się jak we wspaniałej, nowej rodzinie. Nie mówiłam dużo, ale miałam, wiedziałam, że mogłabym z nimi rozmawiać o wszystkim. Heroina zrobiła z nas rodzeństwo. Wszyscy byliśmy równi. Potrafiłabym zdradzić im najskrytsze myśli. Czułam się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Spaliśmy w jednym łóżku. Nikt mnie nawet nie dotknął. Byliśmy przecież rodzeństwem, heroinowym rodzeństwem”.

Świat może być dobry, tak mówią, tak jest nauczane. Do świata trzeba się przystosować, grać według jego reguł. To też częste. Jednak nie wszyscy potrafią. Nie każdy jest w stanie się przystosować, nie każdy potrafi znaleźć jakąkolwiek nić porozumienia ze światem, z ludźmi, z samym sobą. Nie wszyscy mają wystarczająco siły, nadziei. Niektórzy wszystko widzą poprzez ciemne okulary. Takie są dzieci z dworca ZOO. Pragną uciec, pragną bliskości, światła, co często sprawia, że parzą się albo płoną. Świat może być dobry. Kiedy się dobrze przyćpa.

Punktem wyjścia do spektaklu jest znany wszystkim dramat pt. „Anioły w Ameryce”. Jest on jednak jedynie inspiracją, która popchnęła twórców do stworzenia opowieści dziejącej się tu i teraz, w Polsce XXI wieku.

„Anioły w Ameryce, czyli demony w Polsce” to teatr dokumentalny. Autor scenariusza Michał Telega zaprosił do zespołu ludzi na różnych etapach swej artystycznej drogi, głównie takich, którzy dopiero ją rozpoczynają. Mierzą się z codziennością miejsc, z których pochodzą, w których dorastali, i z których wyjechali w poszukiwaniu marzeń. Scenariusz Telegi został oparty na wielu godzinach rozmów z nimi, między nimi, naszych rozmów, które stały się konfrontacjami przeżyć i doświadczeń, pełnymi emocji, które potrafią zarówno rozwalać, jak i relaksować.

Osobiste doświadczenia artystów wepchnięte w anielską strukturę to historie ukrywania się, wychodzenia z szafy, mniej i bardziej efektownych coming outów, historie osobiste i współczesne. Udokumentowane zostały nasze historie, ale przejrzeć się może w nich każdy, również Ty! Bo przecież każdy ma coś do ukrycia, z czym boi się wyjść z szafy do społeczeństwa.

Punktem wyjścia do spektaklu jest znany wszystkim dramat pt. „Anioły w Ameryce”. Jest on jednak jedynie inspiracją, która popchnęła twórców do stworzenia opowieści dziejącej się tu i teraz, w Polsce XXI wieku.

„Anioły w Ameryce, czyli demony w Polsce” to teatr dokumentalny. Autor scenariusza Michał Telega zaprosił do zespołu ludzi na różnych etapach swej artystycznej drogi, głównie takich, którzy dopiero ją rozpoczynają. Mierzą się z codziennością miejsc, z których pochodzą, w których dorastali, i z których wyjechali w poszukiwaniu marzeń. Scenariusz Telegi został oparty na wielu godzinach rozmów z nimi, między nimi, naszych rozmów, które stały się konfrontacjami przeżyć i doświadczeń, pełnymi emocji, które potrafią zarówno rozwalać, jak i relaksować.

Osobiste doświadczenia artystów wepchnięte w anielską strukturę to historie ukrywania się, wychodzenia z szafy, mniej i bardziej efektownych coming outów, historie osobiste i współczesne. Udokumentowane zostały nasze historie, ale przejrzeć się może w nich każdy, również Ty! Bo przecież każdy ma coś do ukrycia, z czym boi się wyjść z szafy do społeczeństwa.

Punktem wyjścia do spektaklu jest znany wszystkim dramat pt. „Anioły w Ameryce”. Jest on jednak jedynie inspiracją, która popchnęła twórców do stworzenia opowieści dziejącej się tu i teraz, w Polsce XXI wieku.

„Anioły w Ameryce, czyli demony w Polsce” to teatr dokumentalny. Autor scenariusza Michał Telega zaprosił do zespołu ludzi na różnych etapach swej artystycznej drogi, głównie takich, którzy dopiero ją rozpoczynają. Mierzą się z codziennością miejsc, z których pochodzą, w których dorastali, i z których wyjechali w poszukiwaniu marzeń. Scenariusz Telegi został oparty na wielu godzinach rozmów z nimi, między nimi, naszych rozmów, które stały się konfrontacjami przeżyć i doświadczeń, pełnymi emocji, które potrafią zarówno rozwalać, jak i relaksować.

Osobiste doświadczenia artystów wepchnięte w anielską strukturę to historie ukrywania się, wychodzenia z szafy, mniej i bardziej efektownych coming outów, historie osobiste i współczesne. Udokumentowane zostały nasze historie, ale przejrzeć się może w nich każdy, również Ty! Bo przecież każdy ma coś do ukrycia, z czym boi się wyjść z szafy do społeczeństwa.

„Czułam się jak we wspaniałej, nowej rodzinie. Nie mówiłam dużo, ale miałam, wiedziałam, że mogłabym z nimi rozmawiać o wszystkim. Heroina zrobiła z nas rodzeństwo. Wszyscy byliśmy równi. Potrafiłabym zdradzić im najskrytsze myśli. Czułam się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Spaliśmy w jednym łóżku. Nikt mnie nawet nie dotknął. Byliśmy przecież rodzeństwem, heroinowym rodzeństwem”.

Świat może być dobry, tak mówią, tak jest nauczane. Do świata trzeba się przystosować, grać według jego reguł. To też częste. Jednak nie wszyscy potrafią. Nie każdy jest w stanie się przystosować, nie każdy potrafi znaleźć jakąkolwiek nić porozumienia ze światem, z ludźmi, z samym sobą. Nie wszyscy mają wystarczająco siły, nadziei. Niektórzy wszystko widzą poprzez ciemne okulary. Takie są dzieci z dworca ZOO. Pragną uciec, pragną bliskości, światła, co często sprawia, że parzą się albo płoną. Świat może być dobry. Kiedy się dobrze przyćpa.

„Czułam się jak we wspaniałej, nowej rodzinie. Nie mówiłam dużo, ale miałam, wiedziałam, że mogłabym z nimi rozmawiać o wszystkim. Heroina zrobiła z nas rodzeństwo. Wszyscy byliśmy równi. Potrafiłabym zdradzić im najskrytsze myśli. Czułam się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Spaliśmy w jednym łóżku. Nikt mnie nawet nie dotknął. Byliśmy przecież rodzeństwem, heroinowym rodzeństwem”.

Świat może być dobry, tak mówią, tak jest nauczane. Do świata trzeba się przystosować, grać według jego reguł. To też częste. Jednak nie wszyscy potrafią. Nie każdy jest w stanie się przystosować, nie każdy potrafi znaleźć jakąkolwiek nić porozumienia ze światem, z ludźmi, z samym sobą. Nie wszyscy mają wystarczająco siły, nadziei. Niektórzy wszystko widzą poprzez ciemne okulary. Takie są dzieci z dworca ZOO. Pragną uciec, pragną bliskości, światła, co często sprawia, że parzą się albo płoną. Świat może być dobry. Kiedy się dobrze przyćpa.

„Czułam się jak we wspaniałej, nowej rodzinie. Nie mówiłam dużo, ale miałam, wiedziałam, że mogłabym z nimi rozmawiać o wszystkim. Heroina zrobiła z nas rodzeństwo. Wszyscy byliśmy równi. Potrafiłabym zdradzić im najskrytsze myśli. Czułam się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Spaliśmy w jednym łóżku. Nikt mnie nawet nie dotknął. Byliśmy przecież rodzeństwem, heroinowym rodzeństwem”.

Świat może być dobry, tak mówią, tak jest nauczane. Do świata trzeba się przystosować, grać według jego reguł. To też częste. Jednak nie wszyscy potrafią. Nie każdy jest w stanie się przystosować, nie każdy potrafi znaleźć jakąkolwiek nić porozumienia ze światem, z ludźmi, z samym sobą. Nie wszyscy mają wystarczająco siły, nadziei. Niektórzy wszystko widzą poprzez ciemne okulary. Takie są dzieci z dworca ZOO. Pragną uciec, pragną bliskości, światła, co często sprawia, że parzą się albo płoną. Świat może być dobry. Kiedy się dobrze przyćpa.

„Czułam się jak we wspaniałej, nowej rodzinie. Nie mówiłam dużo, ale miałam, wiedziałam, że mogłabym z nimi rozmawiać o wszystkim. Heroina zrobiła z nas rodzeństwo. Wszyscy byliśmy równi. Potrafiłabym zdradzić im najskrytsze myśli. Czułam się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Spaliśmy w jednym łóżku. Nikt mnie nawet nie dotknął. Byliśmy przecież rodzeństwem, heroinowym rodzeństwem”.

Świat może być dobry, tak mówią, tak jest nauczane. Do świata trzeba się przystosować, grać według jego reguł. To też częste. Jednak nie wszyscy potrafią. Nie każdy jest w stanie się przystosować, nie każdy potrafi znaleźć jakąkolwiek nić porozumienia ze światem, z ludźmi, z samym sobą. Nie wszyscy mają wystarczająco siły, nadziei. Niektórzy wszystko widzą poprzez ciemne okulary. Takie są dzieci z dworca ZOO. Pragną uciec, pragną bliskości, światła, co często sprawia, że parzą się albo płoną. Świat może być dobry. Kiedy się dobrze przyćpa.

Zapraszamy do świętowania chwalebnego zjednoczenia Polskiej Rzeczypospolitej Żydowskiej!

“Jeszcze Polska nie zginęła” to satyryczna, futurystyczna wizja polskiej rzeczywistości, w której państwo Izrael zostało zniszczone, a trzy miliony izraelskich Żydów powróciło do Polski. W tej alternatywnej rzeczywistości polskim prezydentem jest słynny aktor Maciej Stuhr (w tej roli prawdziwy Maciej Stuhr), który sam podjął decyzję o przejściu na judaizm, inspirując 4 miliony nieżydowskich Polaków do pójścia w ich ślady i nawrócenia się. Polska, obecnie kraj liczący ponad 7 milionów Żydów, jest w przededniu głosowania w referendum, które zdecyduje, czy Polska stanie się nowym państwem żydowskim.

„Jeszcze Polska nie zginęła” to prowokacja badająca pokusy i niebezpieczeństwa nacjonalizmu. Napisana, wyreżyserowana i wykonywana przez polskich Żydów, Dorotę Abbe, urodzoną w Polsce i Michaela Rubenfelda, pochodzącego z Kanady, którzy w przedstawieniu grają wersje siebie samych. Publiczność, zgromadzona w teatrze jak na wiecu politycznym, jest postawiona przed wyborem, czy zagłosuje na świetlaną przyszłość w nowej Polsce, na świat równości dla wszystkich… Żydów.

Spektakl jest realizowany w ramach projektu „Rescue Memory – Activism, Arts and Public Remembrance”, realizowanego przez FestivALT dzięki wsparciu Unii Europejskiej w ramach programu Citizens, Equality, Rights and Values (CERV).

Przedstawienie jest grane po polsku z angielskimi napisami.

To opowieść o romansie Kamila, 32-letniego dresiarza, marzącego o karierze muzyka hip-hop i Iwony, przeżywającej kryzys małżeński, przedstawicielki wielkomiejskiej klasy średniej. Jest pretekstem do refleksji nad zanurzonym w pop kulturze, poetyckim i wulgarnym językiem, którym posługują się stworzone przez Masłowską postacie, uniemożliwiającym im nawiązanie autentycznych relacji.

Poszczególne języki pierwszo i drugoplanowych bohaterów tworzą wspólnie fascynującą, muzyczną fonosferę – aurę wielkiego miasta. Interesuje nas stworzona w ,,Innych ludziach” perspektywa, którą otworzyć można za pomocą następujących pytań: czy to my posługujemy się językiem, czy też język przejął kontrolę nad nami? Czy istnieje sfera niewerbalnego porozumienia i czy w jakikolwiek sposób może być ona uświadomiona i poddana refleksji? Na czym polega twórczość w dziedzinie języka?

To opowieść o romansie Kamila, 32-letniego dresiarza, marzącego o karierze muzyka hip-hop i Iwony, przeżywającej kryzys małżeński, przedstawicielki wielkomiejskiej klasy średniej. Jest pretekstem do refleksji nad zanurzonym w pop kulturze, poetyckim i wulgarnym językiem, którym posługują się stworzone przez Masłowską postacie, uniemożliwiającym im nawiązanie autentycznych relacji.

Poszczególne języki pierwszo i drugoplanowych bohaterów tworzą wspólnie fascynującą, muzyczną fonosferę – aurę wielkiego miasta. Interesuje nas stworzona w ,,Innych ludziach” perspektywa, którą otworzyć można za pomocą następujących pytań: czy to my posługujemy się językiem, czy też język przejął kontrolę nad nami? Czy istnieje sfera niewerbalnego porozumienia i czy w jakikolwiek sposób może być ona uświadomiona i poddana refleksji? Na czym polega twórczość w dziedzinie języka?

„Czułam się jak we wspaniałej, nowej rodzinie. Nie mówiłam dużo, ale miałam, wiedziałam, że mogłabym z nimi rozmawiać o wszystkim. Heroina zrobiła z nas rodzeństwo. Wszyscy byliśmy równi. Potrafiłabym zdradzić im najskrytsze myśli. Czułam się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Spaliśmy w jednym łóżku. Nikt mnie nawet nie dotknął. Byliśmy przecież rodzeństwem, heroinowym rodzeństwem”.

Świat może być dobry, tak mówią, tak jest nauczane. Do świata trzeba się przystosować, grać według jego reguł. To też częste. Jednak nie wszyscy potrafią. Nie każdy jest w stanie się przystosować, nie każdy potrafi znaleźć jakąkolwiek nić porozumienia ze światem, z ludźmi, z samym sobą. Nie wszyscy mają wystarczająco siły, nadziei. Niektórzy wszystko widzą poprzez ciemne okulary. Takie są dzieci z dworca ZOO. Pragną uciec, pragną bliskości, światła, co często sprawia, że parzą się albo płoną. Świat może być dobry. Kiedy się dobrze przyćpa.

„Czułam się jak we wspaniałej, nowej rodzinie. Nie mówiłam dużo, ale miałam, wiedziałam, że mogłabym z nimi rozmawiać o wszystkim. Heroina zrobiła z nas rodzeństwo. Wszyscy byliśmy równi. Potrafiłabym zdradzić im najskrytsze myśli. Czułam się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Spaliśmy w jednym łóżku. Nikt mnie nawet nie dotknął. Byliśmy przecież rodzeństwem, heroinowym rodzeństwem”.

Świat może być dobry, tak mówią, tak jest nauczane. Do świata trzeba się przystosować, grać według jego reguł. To też częste. Jednak nie wszyscy potrafią. Nie każdy jest w stanie się przystosować, nie każdy potrafi znaleźć jakąkolwiek nić porozumienia ze światem, z ludźmi, z samym sobą. Nie wszyscy mają wystarczająco siły, nadziei. Niektórzy wszystko widzą poprzez ciemne okulary. Takie są dzieci z dworca ZOO. Pragną uciec, pragną bliskości, światła, co często sprawia, że parzą się albo płoną. Świat może być dobry. Kiedy się dobrze przyćpa.

„Czułam się jak we wspaniałej, nowej rodzinie. Nie mówiłam dużo, ale miałam, wiedziałam, że mogłabym z nimi rozmawiać o wszystkim. Heroina zrobiła z nas rodzeństwo. Wszyscy byliśmy równi. Potrafiłabym zdradzić im najskrytsze myśli. Czułam się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Spaliśmy w jednym łóżku. Nikt mnie nawet nie dotknął. Byliśmy przecież rodzeństwem, heroinowym rodzeństwem”.

Świat może być dobry, tak mówią, tak jest nauczane. Do świata trzeba się przystosować, grać według jego reguł. To też częste. Jednak nie wszyscy potrafią. Nie każdy jest w stanie się przystosować, nie każdy potrafi znaleźć jakąkolwiek nić porozumienia ze światem, z ludźmi, z samym sobą. Nie wszyscy mają wystarczająco siły, nadziei. Niektórzy wszystko widzą poprzez ciemne okulary. Takie są dzieci z dworca ZOO. Pragną uciec, pragną bliskości, światła, co często sprawia, że parzą się albo płoną. Świat może być dobry. Kiedy się dobrze przyćpa.

„Czułam się jak we wspaniałej, nowej rodzinie. Nie mówiłam dużo, ale miałam, wiedziałam, że mogłabym z nimi rozmawiać o wszystkim. Heroina zrobiła z nas rodzeństwo. Wszyscy byliśmy równi. Potrafiłabym zdradzić im najskrytsze myśli. Czułam się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Spaliśmy w jednym łóżku. Nikt mnie nawet nie dotknął. Byliśmy przecież rodzeństwem, heroinowym rodzeństwem”.

Świat może być dobry, tak mówią, tak jest nauczane. Do świata trzeba się przystosować, grać według jego reguł. To też częste. Jednak nie wszyscy potrafią. Nie każdy jest w stanie się przystosować, nie każdy potrafi znaleźć jakąkolwiek nić porozumienia ze światem, z ludźmi, z samym sobą. Nie wszyscy mają wystarczająco siły, nadziei. Niektórzy wszystko widzą poprzez ciemne okulary. Takie są dzieci z dworca ZOO. Pragną uciec, pragną bliskości, światła, co często sprawia, że parzą się albo płoną. Świat może być dobry. Kiedy się dobrze przyćpa.